Prawo działalności gospodarczej - uwagi
2015-06-19
Uwagi Konfederacji Lewiatan do projektów:
1) ustawy - Prawo działalności gospodarczej oraz
2) ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo działalności gospodarczej:
I. Uwagi wstępne:
Projekt nowego Prawa Działalności Gospodarczej, co do zasady, wprowadza pozytywne rozwiązania, choć wymagają one jeszcze pewnego doprecyzowania.
Z istotnych kwestii, które proponują projekty na uwagę zasługują m.in.:
1. Wprowadzenie zasad korzystnych dla przedsiębiorców, w szczególności:
a. „korzystnej dla strony interpretacji" - która jednak nie będzie miała zastosowania
w administracyjnych sprawach spornych między przedsiębiorcami,
b. dokonywania wykładni zawężającej w sytuacji, gdy chodzi o ograniczenie wolności gospodarczej - są wątpliwość jak należy ją uwzględniać np. w sytuacji niewłaściwe pojętej ochrony interesów konsumentów, przy nałożeniu zbyt dużych obciążeń na przedsiębiorców;
c. „domniemania uczciwości przedsiębiorcy";
d. rozstrzygania okoliczności faktycznych na korzyść strony - która również zostaje wyłączona
w sprawach spornych, gdy w sprawie występuje kilku przedsiębiorców;
e. zasadę „proporcjonalności";
f. zasadę „uprawnionych oczekiwań" - a więc kierowania się przewidywalnością, określoną praktyką organu, co rodzi pewne ryzyko w sytuacji, gdy organ zajmuje publicznie stanowisko (wytyczne), które są niekorzystne.
2. Wprowadzenie instytucji „mediacji", a także rozwiązań służących przyspieszeniu, transparentności i wyjaśniania sprawa w ramach postępowań administracyjnych;
3. Dokonanie modyfikacji przepisów k.p.a. w zakresie udziału w postępowaniach organizacji zrzeszających przedsiębiorców - ustawa wprowadza regulacje korzystne dla poszczególnych członków organizacji - obrony, reprezentowania ich interesów;
4. Ponadto podjęto próbę uregulowania (w przepisach wprowadzających Prawo działalności gospodarczej) nakładania administracyjnych kar pieniężnych, które wymagają jednak doprecyzowania, również systemowego.
5. Może budzić obiekcje pozostawienie w mocy części przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej - zamiast ich inkorporowania do nowej ustawy. Taka złożoność systemu źródeł publicznego prawa gospodarczego może utrudniać przedsiębiorcom orientację w obowiązujących regulacjach.
6. Pozostawienie poza tą ustawą przepisów dotyczących CEiDG, punktu kontaktowego oraz tworzenia przedstawicielstw przez przedsiębiorców zagranicznych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej nie jest uproszczeniem dla przedsiębiorców, a utrudnieniem w znalezieniu przepisów dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej. Nadto pozostawienie jako obowiązujących dwóch ustaw o podobnym tytule i dotyczących podobnych zagadnień może być mylące. Stąd, przepisy art. 22a - 22e, 23 - 39a i 93 - 102a SDG powinny być włączone do PDG
i stanowić całość.
II. Uwagi szczegółowe:
A. Uwagi do ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo działalności gospodarczej:
1. Uwaga do art. 2 pkt 1
Art. 2 W ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, z 2014 r. poz. 183 i 1195 oraz z 2015 r. poz. 211) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 31:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Organizacja społeczna może w sprawie dotyczącej innej osoby występować z żądaniem:
1) wszczęcia postępowania,
2) dopuszczenia jej do udziału w postępowaniu,
jeżeli jest to uzasadnione celami statutowymi tej organizacji i gdy przemawia za tym interes społeczny lub interes konkretnego jej członka.",
b) po § 1 dodaje się § 1a - 1b w brzmieniu:
„§ 1a. Wystąpienie przez organizację społeczną z żądaniem wszczęcia postępowania oraz dopuszczenia jej do udziału w postępowaniu uzasadnione interesem konkretnego jej członka, wymaga uzyskania pisemnej zgody tego członka. Zgoda może być w każdym czasie odwołana.
2. Uwaga do art. 2:
Właściwym krokiem jest wprowadzenie (w projektowanej ustawie: Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo działalności gospodarczej) do k.p.a. ogólnych zasad nakładania administracyjnych kar pieniężnych. Należy niestety podkreślić, że administracyjne kary pieniężne stosowane w coraz większym stopniu, zastępują w Polsce odpowiedzialność wskazaną w kodeksie karnym. W polskim prawie administracyjnym brakowało do tej pory ustawowej regulacji sankcji administracyjnej oraz zunifikowanych zasad wymierzania kary administracyjnej. Przedsiębiorcy wielokrotnie postulowali, aby przed wprowadzeniem następnych drastycznych kar do kolejnych ustaw należy ustalić ogólne zasady prawne na podstawie, których zwłaszcza organy regulacyjne powinny wymierzać takie kary. Dopiero wówczas będzie można mówić o konstytucyjnej ochronie praw i wolności osób prawnych.
Wszelkie projektowane rozwiązania w zakresie unormowania sankcji quasi-karnych należy opierać na: standardach rekomendacji Komitetu Rady Ministrów Rady Europy z 13 lutego 1991 r., orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka oraz wyrokach NSA (np. z dnia 5 grudnia 2012 r. sygn. akt. II CSK 2377/12, oraz wyroku z 14 kwietnia 2010 r. sygn. akt. III SK 1/2010). Stworzenie w Polsce minimalnych wspólnych standardów w myśl zaleceń Komitetu Rady Europy dałoby pewność prawną podmiotom gospodarczym, co spowodowałby szybsze podejmowanie innowacyjnych decyzji gospodarczych korzystnych dla rozwoju konkurencji, uprawnień i satysfakcji konsumentów i rozwoju samych przedsiębiorców.
Dlatego pozytywnie należy ocenić zaproponowany kierunek zmian, w ramach ustawy wprowadzającej nowe PDG, standaryzujący reguły nakładania kar administracyjnych (w k.p.a.), jednakże poszczególne propozycje zmian budzą następujące wątpliwości:
a) Przy ocenie warunków mających wpływ na wymiar kary należy jednak brać pod uwagę,
że karze mogą podlegać nie tylko osoby fizyczne, ale i prawne, a więc np. w projektowanym art. 189(1) zamiast określenia „warunki osobiste" należy posłużyć się pojęciem: "właściwości i warunki ukaranego w tym jego sytuację majątkową". Wymieniony przepis, przy tak skonstruowanych przesłankach, nie będzie stosowany do osób prawnych przy nakładaniu kar.
b) Wśród kryteriów wymiaru kary, określonych w art. 189(1) k.p.a. powinna zostać uwzględniona także waga dobra chronionego przepisem, nakładającym obowiązki, naruszonego lub zagrożonego działaniem lub zaniechaniem ukaranego. Niektóre przepisy prawa administracyjnego, przewidujące karą pieniężną, obejmują szereg możliwych sytuacji o bardzo różnym ciężarze gatunkowym. Przykładem może tu być art. 209 § 1 Prawa telekomunikacyjnego, który przewiduje karę o tak samo określonej wysokości za naruszenie kilkudziesięciu rodzajów obowiązków. Stopień naruszenia np. obowiązku, o którym mowa w pkt. 10 cytowanego przepisu („nie wypełnia lub nienależycie wypełnia obowiązki lub zadania na rzecz obronności i bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego, w zakresie i na warunkach określonych w ustawie lub decyzjach wydanych na jej podstawie") i obowiązku, wskazanego w pkt. 14a cytowanego przepisu („ nie wypełnia lub nienależycie wypełnia obowiązki określone w art. (...) 65") może być taki sam (całkowite niewypełnienie obowiązku), lecz waga zagrożonego dobra będzie diametralnie różna;
c) W ramach przesłanek odstąpienia od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej, określonych w art. 1892§ 1 pkt 2 k.p.a. należałoby przyjąć, że wystarczy, aby stopień naruszenia obowiązku nie był znaczny, a nie, aby był znikomy. Przypadek ten dotyczy bowiem naruszenia, pozostającego całkowicie poza kontrolą danego podmiotu (nie miał wpływu na podstawie naruszenia i nie mógł przewidzieć jego przyczyn) - zatem wymaganie, aby stopień naruszenia był znikomy (takie samo, jak w przypadku, ujętym w pkt. 1 projektowanego przepisu) jest zbyt rygorystyczne
d) Koncepcja fakultatywnego odstąpienia od nałożenia kary w przypadku ukarania za to samo naruszenie przez inny uprawniony organ administracji publicznej jest błędna. Jeżeli przyczyną nałożenia kary jest to samo naruszenie (czyli zachowanie sprzeczne z tym samym obowiązkiem podmiotu karanego), to jego sprawca nie powinien być karany wielokrotnie. Jeżeli natomiast ten sam czyn wyczerpywałby znamiona więcej niż jednego naruszenia (np. posługiwanie się bez zgody konsumentów telekomunikacyjnymi urządzeniami końcowymi do celów marketingu bezpośredniego stanowi jednocześnie naruszenie art. 172 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego i - jako agresywna praktyka rynkowa - narusza zbiorowe interesy konsumentów), to możliwe powinno być nałożenie kar za oba naruszenia, jednak projektowane przepisy k.p.a. powinny zawierać obligatoryjne dyrektywy wymiaru kary przez organ, który jako drugi lub kolejny nakłada karę. Kryteria, określone w art. 189(1) k.p.a. powinna spełniać nie tylko każda kara z osobna, lecz także suma nakładanych kar.
e) Wątpliwe jest rozwiązanie, uznające odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej wobec podmiotów prowadzących działalność gospodarczą za pomoc de minimis. Wysokość pomocy publicznej powinna być określona - tymczasem wiele przepisów o administracyjnych karach pieniężnych nie określa sztywno wysokości kary, lecz jedynie jej górną granicę. Jak zatem przedsiębiorca (i organ odstępujący od nałożenia kary) ma określić wysokość kary? Ponadto, gdyby próbować kierować się górną granicą zagrożenia, to w wielu przypadkach (np. kar przewidzianych w ustawie o ochronie konkurencji i konsumentów) wysokość grożącej kary wykraczałaby poza limit pomocy de minimis. Zaproponowane w projekcie rozwiązanie można byłoby ewentualnie utrzymać tylko w przypadku uzupełnienia go o nałożenie na organ obowiązku określenia wysokości kary, od której wymierzenia odstępuje się. Jednakże i wówczas możliwość odstąpienia od wymierzenia kary zależałaby od uprzednio otrzymanej przez danego przedsiębiorcę pomocy de minimis - co wydaje się nie do pogodzenia z celem instytucji odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej.
f) Do art. 2 pkt 2) - dodany art. 1894 § 4 k.p.a. został błędnie zredagowany - okresy zawieszenia nie „wydłużają" terminu przedawnienia, bowiem w okresie zawieszenia termin ten nie biegnie. Stąd propozycja zmiany:
„art. 1894 § 4 k.p.a. § 4 Zawieszenie terminu przedawnienia, o którym mowa w § 2, następuje
nie dłużej niż na okres 2 lat."
g) Termin przedawnienia karania (art. 189(3) § 1 k.p.a.) wydaje się zbyt długi, zwłaszcza zważywszy na przewidziane w dalszych przepisach przerwanie i zawieszenie tego terminu.
h) Co więcej, należałoby wprowadzić zmiany tak, aby ranga tych przepisów była wyższa, tzn.
aby były one podstawą dla wszystkich kar nakładanych w drodze decyzji administracyjnych. Projektowany art. 189 (6) k.p.a., co do zasady, sam wyłącza regulacje k.p.a., jeśli kwestia kar jest uregulowana w innych przepisach, nawet jeśli przepisy szczególne regulują kwestię kar w sposób niepełny. Nie ma wtedy możliwości zastosowania regulacji ogólnych, co wydaje się błędnym uregulowaniem. Dlatego proponujemy art. 189 (6) nadać brzmienie:
„189 (6) Przepisy niniejszego Działu nie naruszają uregulowań ustaw szczególnych określających odrębnie dyrektywy wymiaru kary, warunki odstąpienia od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i udzielania pouczeń oraz terminów przedawnienia nakładania kar administracyjnych i ich egzekucji."
3. Uwaga do art. 3 pkt 1) - proponowane brzmienie art. 431 § 2 k.c. wymaga przeredagowania, bowiem w jego treści początkowo użyto liczby pojedynczej, a następnie liczby mnogiej w odniesieniu do przedsiębiorcy. Stąd propozycja zmiany:
„1) art. 431 otrzymuje brzmienie:
Art. 431§ 1. ....................
§ 2 Za przedsiębiorcę uznaje się także wspólnika spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez niego działalności gospodarczej"
4. Uwagi do art. 4 - W ustawie z dnia 17 listopada 1964 - Kodeks postępowania cywilnego wprowadzono zmianę w art. 479 (28) w § 1 pkt 2 a, zgodnie z którą Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest właściwy do rozpatrywania zażaleń na postanowienia wydawane przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w sprawie rozpatrzenia sprzeciwu, o którym mowa w art. 116 ustawy - Prawo działalności gospodarczej"
Celem uniknięcia wątpliwości interpretacyjnych oraz mając na względzie fakt bezpośredniej regulacji tej kwestii w odniesieniu, do uprawnień podmiotu kontrolowanego przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, tożsame postanowienie powinno znaleźć się w art. 479(46) Kodeksu postępowania cywilnego jako pkt 3) w brzmieniu przewidującym, iż Sąd Ochrony Konkurenci i Konsumentów jest właściwy do rozpatrywania zażaleń na postanowienia wydawane przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w sprawie rozpatrzenia sprzeciwu, o którym mowa w art. 116 ustawy - Prawo działalności gospodarczej.
5. Uwaga do art. 25 ust. 1 - Proponujemy zmianę brzmienia pkt 5 i 6 artykułu 25 zgodnie z propozycją przedstawioną w Projekcie ustawy o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz niektórych innych ustaw w brzmieniu z dnia 6.09.2014r.
- pkt 5 i 6 otrzymują brzmienie:
„5) adres zamieszkania przedsiębiorcy, adres do doręczeń przedsiębiorcy oraz adresy, pod którymi jest wykonywana działalność gospodarcza, w tym adres głównego miejsca wykonywania działalności i oddziału, jeżeli został utworzony; dane te są zgodne z oznaczeniami kodowymi przyjętymi w krajowym rejestrze urzędowym podziału terytorialnego kraju, o ile to w danym przypadku możliwe;
6) dane kontaktowe przedsiębiorcy, w szczególności adres poczty elektronicznej, strony internetowej, numer telefonu, o ile dane te zostały zgłoszone we wniosku o wpis do CEIDG;",
Uzasadnienie:
Poszerzenie katalogu danych ujawnianych w CEiDG będzie korzystne dla przedsiębiorców i konsumentów. Pozwoli im na zidentyfikowanie potencjalnych kontrahentów, uzyskanie dodatkowych informacji oraz skontaktowanie się z nimi.
6. Uwaga do art. 26:
a) W art. 26 zmiany w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r., poz. 1059 z zm.), dalej „Prawo energetyczne", wprowadza się zmianę art. 33 w ust. 3 pkt 2), który otrzymuje brzmienie: „2) któremu w ciągu ostatnich 3 lat cofnięto koncesję na działalność określoną ustawą z przyczyn wymienionych w art. 70 ust. 2 ustawy - Prawo działalności gospodarczej lub którego w ciągu ostatnich 3 lat wykreślono z rejestru działalności regulowanej
z przyczyn, o których mowa w art. 88 ust. 1 ustawy - Prawo działalności gospodarczej"
W ww. przepisie powinno być odwołanie do art. 86 ust. 1 ustawy - Prawo działalności gospodarczej, a nie do art. 88 ust. 1.
Z kolei w art. 47 po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu: „1a. Do ustalenia taryf, o których mowa w ust. 1, nie stosuje się przepisów art. 49 ustawy - Prawo działalności gospodarczej"
Zgodnie z art. 49 projektu ustawy Prawo działalności gospodarczej - „1. Przed wydaniem decyzji w sprawie wszczynanej na wniosek, organ, w szczególności informując o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, jest obowiązany do wskazania przedsiębiorcy przesłanek, które nie zostały na dzień przesłania informacji spełnione, a których niespełnienie może stanowić podstawę do wydania decyzji niezgodnej z wnioskiem. 2. Organ, wskazując przesłanki, o których mowa w ust. 1, wyznacza przedsiębiorcy odpowiedni termin na ich realizację. Brak realizacji przesłanek w wyznaczonym terminie nie stoi na przeszkodzie wydaniu decyzji. 3. W przypadku niewskazania wszystkich przesłanek, o których mowa w ust. 1, organ nie jest obowiązany do wydania decyzji zgodnej z wnioskiem".
O ile uzasadnione jest wyłączenie zastosowania ww. przepisu w ramach postępowania prowadzonego przez Prezesa URE w sprawach spornych w trybie art. 8 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne, to brak jest uzasadnienia tego typu wyłączenia w przypadku postępowań o zatwierdzenie taryfy. Stroną tego postępowania jest wyłącznie podmiot wnioskujący o zatwierdzenie taryfy, który powinien być beneficjentem uprawnienia wynikającego z art. 49 projektowanej ustawy - Prawo działalności gospodarczej, w szczególności, gdy decyzja w sprawie zatwierdzenia taryf ma znaczący wpływ na prowadzoną przez niego działalności gospodarczą. Brak jest jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia do wyłączenia zastosowania art. 49 ustawy - Prawo działalności gospodarczej w tym przypadku.
b) Do art. 26 pkt 2) - proponowana zmiana art. 9h ust. 13 prawa energetycznego w zdaniu drugim błędnie przywołuje art. 101 ust. 1 i ust. 4-7 PDG, który nie ma paragrafów. Chodzi tu raczej o art. 99 ust. 1 i ust 4-7. Zachodzi konieczność zmiany zdania drugiego w art. 9h ust. 13 prawa energetycznego w następujący sposób:
„13. ............ Do kontroli nie stosuje się przepisów art. 99 ust. 1 i ust. 4-7 ustawy - Prawo działalności gospodarczej;"
c) Do art. 26 pkt 3) - proponowana zmiana art. 33 ust. 3 pkt 2 prawa energetycznego błędnie przywołuje art. 88 ust. 1 PDG, zamiast art. 86 ust. 1 PDG. Stąd konieczność zmiany.
„w art. 33 ust. 3 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
2) któremu w ciągu ostatnich 3 lat cofnięto koncesję na działalność określoną ustawą z przyczyn wymienionych w art. 70 ust. 2 ustawy - Prawo działalności gospodarczej lub którego w ciągu ostatnich 3 lat wykreślono z rejestru działalności regulowanej z przyczyn, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy - Prawo działalności gospodarczej;"
7. Uwaga do art. 33 pkt 6) - propozycja zmiany art. 9 ust. 3 pkt 1 ustawy o usługach turystycznych błędnie wskazuje art. 88 ust. 1 PDG, zamiast art. 86 ust. 1 tej ustawy. Stąd zmiana:
„6) w art. 9 ust. 3 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
1) z urzędu decyzje o wykreśleniu przedsiębiorcy z rejestru oraz o zakazie wykonywania działalności objętej wpisem do rejestru przez okres 3 lat - w wypadkach, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia - Prawo działalności gospodarczej;"
8. Uwaga do art. 34 pkt 2) - w propozycji zmiany art. 6a ust. 1 pkt 1 lit c ustawy prawo bankowe omyłkowo pominięto wskazanie numeru punktu, którego zmiana dotyczy. Powinno być:
„2) w art. 6a w ust. 1 w pkt 1 lit c otrzymuje brzmienie."
9. Uwaga do art. 39 - Postulujemy wykreślenie słów od: „z wyjątkiem art. 14 - 19a i 21 - 22a oraz przepisów rozdziału 5 tej ustawy" albo zastąpienie słów „przepisów rozdziału 5 tej ustawy" odwołaniem do artykułu 36 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych, który wprowadza ogólny, „odpowiedni do zagrożeń oraz kategorii danych" obowiązek ich zabezpieczenia.
Art. 39a. Do jawnych danych i informacji udostępnianych przez CEIDG nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, z wyjątkiem art. 14-19a i 21-22a oraz przepisów rozdziału 5 tej ustawy.";
albo
Art. 39a. Do jawnych danych i informacji udostępnianych przez CEIDG nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, z wyjątkiem art. 14-19a i 21-22a oraz przepisów rozdziału 5 tej ustawy art. 36 ustęp 1.
Uzasadnienie:
Pozytywnie oceniamy wyłączenie spod ustawy o ochronie danych osobowych udostępniane w CEiDG dane osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą.
W ocenie Konfederacji Lewiatan pewność obrotu przemawia za tym, żeby dane osób fizycznych, które jednocześnie identyfikują je w obrocie gospodarczym nie podlegały tak daleko idącej ochronie jak dane związane z ich sferą prywatną. Jak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 2009 roku (II SA/Wa 1584/09 - Wyrok WSA w Warszawie z 2009-11-24): Pojęcie "prywatność osoby fizycznej" dotyczyć może jedynie osób fizycznych, a nie przedsiębiorcy. Sferę prywatności posiada wyłącznie człowiek, a nie podmiot gospodarczy. Gdy osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą pod firmą swojego nazwiska (staje się tym samym przedsiębiorcą czyli podmiotem gospodarczym) w pierwszym rzędzie korzysta z ochrony jaką ustawodawca zapewnia przedsiębiorcy. Do przedsiębiorcy, podmiotu gospodarczego nie ma zastosowania pojęcie prywatności. Podejmując działalność gospodarczą w tej formie prawnej a nie np. w formie spółki kapitałowej należy liczyć się nie tylko z ryzykiem gospodarczym ale i ryzykiem utraty prywatności w tym zakresie.
Artykuł 39 a usunie istniejące wątpliwości interpretacyjne co do zasad przetwarzania danych przedsiębiorców. Wyeliminuje też praktyczne trudności i koszty związane z koniecznością stosowania przepisów o ochronie danych osobowych do danych ujawnionych w CEiDG podmiotów gospodarczych, które przetwarzane są w kontekście prowadzonej przez nie działalności.
Nasze wątpliwości budzi jednak to, że do udostępnionych w CEiDG danych nadal będą miały zastosowanie przepisy regulujące zabezpieczenie danych (Rozdział V) i tryb przeprowadzanej przez GIODO kontroli (art. 14-19a i 21-22a). Konieczność realizacji wszystkich obowiązków przewidzianych w rozdziale V (m.in. do prowadzenia dokumentacji opisującej sposób przetwarzania, dopuszczania do przetwarzania tych danych tylko osób mających odpowiednie upoważnienie, prowadzenie ewidencji tych osób i zastosowanie środków ochrony technicznej z restrykcjami dotyczącymi polityki haseł, szyfrowaniem danych) wydają się nieproporcjonalne wobec pochodzących z jawnego rejestru danych podmiotów gospodarczych.
10. Uwaga do art. 63 pkt 2b) - dotyczy zmiany art. 22a ust. 10 pkt 1 ustawy o transporcie kolejowym - błędnie przywołano art. 88 PDG, podczas gdy powinien być art. 86 PDG.
Stąd proponowana zmiana:
„2) w art. 22a:
a) .........................
b) w ust. 10 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) określonym w art. 86 ustawy z dnia - Prawo działalności gospodarczej;"
11. Uwaga do art. 77 pkt 2) - proponowana zmiana art. 18m ust. 1 pkt 3 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy błędnie wskazuje art. 88 ust. 1 PDG, zamiast 86 ust. 1.
Stąd proponowana zmiana:
„2) w art. 18m w ucst. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:
3) wydania decyzji, o której mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o działalności gospodarczej;"
12. Uwaga do Art. 80 - wprowadzającego zmiany w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2014 r. poz. 243, 827 i 1198)
13. Uwaga do Art. 172 - 1 Proponujemy wyłączenie spod zakresu przepisu relacji pomiędzy przedsiębiorcami, poprzez zastąpienie słów „abonent i użytkownik końcowy" na „konsument" albo poprzez przywrócenie brzmienia art. 172 ust. 1. ,obowiązującego przed wejściem w życie Ustawy z z dnia 30 maja 2014 r o prawach konsumenta (Dz.U. 2014 poz. 827) oraz dodanie ustępu a, odnoszącego się do uzyskania zgody konsumenta na używanie telekomunikacyjnych urządzeń końcowych.
"Art. 172. l. Zakazane jest używanie telekomunikacyjnych urządzeń końcowych i automatycznych systemów wywołujących dla celów marketingu bezpośredniego, chyba żealbo
"Art. 172. 1. Zakazane jest używanie automatycznych systemów wywołujących dla celów marketingu bezpośredniego, chyba że abonent lub użytkownik końcowy uprzednio wyraził na to zgodę.
1a. Zakazane jest używanie telekomunikacyjnych urządzeń końcowych dla celów marketingu bezpośredniego, chyba że konsument uprzednio wyraził na to zgodę.
Uzasadnienie:
Proponowana zmiana doprecyzowuje zmianę wprowadzoną w Ustawie Prawo telekomunikacyjne, ustawą z dnia 30 maja 2014 r. o prawach. Zgodnie z uzasadnieniem do tej ustawy intencją prawodawcy było „zapewnienie transpozycji art. 10 dyrektywy 2002/65/WE (obecnie transponowanego w art. 6 ust. 3 i 4 ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów, która - jak wskazano wyżej - zostanie uchylona), a przy okazji uzupełnienie transpozycji art. 13 dyrektywy 2002/58/WE dotyczącej przetwarzania danych osobowych i prywatności w sektorze łączności elektronicznej". Należy podkreślić, że oba wymienione wyżej przepisy dyrektyw nie odnoszą się do przedsiębiorców, ale do konsumentów lub osób fizycznych (podmiotów danych osobowych). Podobnie było w przypadku artykułu 6 ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów, który możliwość skorzystania z wymienionych w przepisie środków komunikacji uzależniał od uzyskania uprzedniej zgody konsumenta. Mimo że nie wynikało to z przepisów Dyrektywy 2013/83, którą implementowała ustawa o prawach konsumenta, ani z uzasadnienia do tej ustawy, obecne brzmienie artykułu 172 obejmuje swoim zakresem nie tylko relacje przedsiębiorców z konsumentami, ale także relacje pomiędzy podmiotami gospodarczymi. Zdaniem Konfederacji Lewiatan takie podejście jest nieuzasadnione, Wymóg uzyskania zgody na kontakt telefoniczny od podmiotu gospodarczego znacznie ogranicza możliwości pozyskiwania partnerów biznesowych i utrudnia prowadzenie działalności gospodarczej i zawodowej. Przedsiębiorcy, podając swoje dane kontaktowe (e-mail, numer telefonu, strona www) dążą do ułatwienia kontaktu ich potencjalnym kontrahentom. Rodzi też wiele wątpliwości dotyczących m.in. trybu uzyskania uprzedniej zgody, podmiotu uprawnionego do jej udzielenia i jej zakresu. W przypadku osób prawnych nie jest bowiem jasne kto miałby takiej zgody udzielać i czy taka zgoda obejmowała by np. możliwość kontraktu ze wszystkim pracownikami danej firmy czy tylko z wybranym departamentem?
Ograniczanie możliwości kontaktu z podmiotami gospodarczymi jest też niespójne z celami wskazanych wyżej dyrektyw, które dążyły do ochrony prywatności konsumentów lub podmiotów danych osobowych. Pojęcie "prywatność osoby fizycznej" dotyczyć może natomiast jedynie osób fizycznych, a nie przedsiębiorcy[1].
14. Uwaga do art. 100:
Postulujemy usunięcie opłaty skarbowej za pełnomocnictwo (dodane zmiany w art. 100). Jest to przeżytek funkcjonujący w kontaktach z administracją, a przy dużej ilości postępowań tworzy bezsensowne koszty po stronie przedsiębiorców. Szczególnie w postępowaniach, które i tak podlegają opłacie. Co do zasady pełnomocnictwo jest ważne z chwilą jego podpisania. Nie wiem zatem jaki sens ma jego opłacanie. Postuluje usunięcie części IV załącznika do ustawy.
15. Uwaga do art. 139:
Niezrozumiałe jest pozostawienie kadłubowych przepisów obecnie obowiązującej ustawy.
Już wcześniej taka praktyka niechlubną była i de facto utrzymane przepisy stanowiły trzon prowadzenia działalności gospodarczej. Będą się też pojawiały problemy związanych z ich nowelizacją.
B. Uwagi do projektu ustawy - Prawo działalności gospodarczej:
Proponujemy następujące brzmienie przepisów:
1. Art. 5 pkt 6 koncesja - decyzja administracyjna nadająca określonemu podmiotowi uprawnienie do wykonywania określonej działalności gospodarczej w dziedzinach mających szczególne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo państwa lub obywateli lub inny ważny interes publiczny, która nie może wykonywana jako wolna oraz jako działalność regulowana lub działalność objęta obowiązkiem uzyskania zezwolenia;
Ponadto, punkt 6) został niezręcznie sformułowany; druga część definicji zaczynająca się od słowa „która" sugeruje, że odnosi się do słowa „decyzja", tymczasem dotyczy ona pojęcia „działalności gospodarczej"; w treści brakuje też słowa „być". Stąd propozycja nowego brzmienia:
„6) koncesja - decyzja administracyjna nadająca określonemu podmiotowi uprawnienie do wykonywania określonej działalności w dziedzinach mających szczególne znaczenie ze względu na bezpieczeństwo państwa lub obywateli lub inny ważny interes publiczny, a która nie może być wykonywana jako działalność wolna, działalność regulowana lub działalność objęta obowiązkiem uzyskania zezwolenia;"
2. Art. 5 pkt 8 zezwolenie - decyzja administracyjna dopuszczająca umożliwiająca przedsiębiorcy
Do art. 5 pkt 9) - określenie „na podstawie ustawy" sugeruje, że chodzi tu o PDG, tymczasem dotyczy ono odrębnej ustawy, która reguluje przyznawanie koncesji. Stąd propozycja nowego brzmienia:
„9) organ koncesyjny - organ administracji publicznej upoważniony na podstawie odrębnej ustawy do udzielania, odmowy udzielania, zmiany, cofania i stwierdzenia wygaśnięcia koncesji;"
3. Art. 5 pkt 10 lit. c jednostkę organizacyjną niebędącą osobą prawną ale zgodnie z prawem miejscowym posiadającą zdolność prawną, z siedzibą za granicą;
4. Art. 6 ust. 2 Zasada równego traktowania jest zachowana, gdy Podmioty znajdujące się
w podobnej sytuacji są traktowane w porównywalny sposób. Różnice w traktowaniu
są dopuszczalne tylko w przypadku wystąpienia wynikających z ustawy przesłanek usprawiedliwionych obiektywnymi i istotnymi okolicznościami danej sprawy.
5. Art. 7 Przedsiębiorca w ramach wykonywanej działalności gospodarczej może podejmować wszelkie działania, chyba że są one zabronione lub odmiennie uregulowane przez ustawę albo odmiennie uregulowane przepisami prawa.
Do art. 7 - sformułowania „zabronione" i „odmiennie uregulowane" nie są precyzyjne i mogą stwarzać problemy interpretacyjne - przepisy nie muszą określać co jest zabronione, mogą wymieniać uprawnienia. Nadto sformułowanie „przepisami prawa" sugeruje, że uprawnienie ustalone w art. 7 może być zmieniane lub ograniczane przez każdy przepis prawa. Jednakże takie uprawnienia mogą być ograniczone tylko przepisami ustaw. Stąd propozycja zmiany.
6. Art. 8 ust. 2 Przepisu, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się do postępowań, w których występują strony o sprzecznych spornych interesach, lub wynik postępowania bezpośrednio wpływa na interesy osób trzecich.
7. Art. 9 ust. 1 Organ w przypadku niedających się usunąć wątpliwości faktycznych w postępowaniu wyjaśniającym rozstrzyga je na korzyść przedsiębiorcy, przyjmując że wskazane przez niego fakty są prawdziwe działa on zgodnie z prawem oraz z poszanowaniem dobrych obyczajów.
8. Art. 9 ust. 2 Przepisu, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się do postępowań, w których występują strony o sprzecznych spornych interesach, lub wynik postępowania bezpośrednio wpływa na interesy osób trzecich.
9. Art. 9 ust. 3 Przepisu, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się w przypadkach, gdy ustawa przepisy szczegółowe określają obowiązek ciążący na stronie w zakresie prowadzenia, sporządzania wystawiania i przechowywania dokumentów lub wprost i w określonym zakresie obciążają przedsiębiorcę ciężarem dowodu okoliczności z których wywodzi on skutki prawne.
10. Art. 10 ust. 1 Organ podejmuje jedynie takie działania, które są niezbędne, współmierne
i prowadzą bezpośrednio do rozstrzygnięcia sprawy osiągnięcia celu.
11. Art. 10 ust. 2 Organ może zobowiązaćuje przedsiębiorcę wyłącznie do dokonania niezbędnych czynności.
12. Uwaga do art. 11 ust. 3 - sformułowanie „z ważnych powodów" jest w istocie „wytrychem"
i daje organom nieograniczoną możliwość odstąpienia od wypracowanej praktyki, tym samym postanowienia ust. 3 niweczą zasadę wyrażoną w ust 1. Należałoby wobec tego albo dodać ust. 4, który wskazywałby, jakie mogą być ważne powody, lub przynajmniej ograniczyć swobodę organu przez zobowiązanie go do wskazania przyczyn odstąpienia od wypracowanej praktyki.
Stąd propozycja zmiany:
„3. Organ nie narusza uprawnionych oczekiwań, jeżeli odstępuje od wypracowanej praktyki i działań z ważnych powodów i powiadomi o tym przedsiębiorcę, wymieniając te powody."
Art. 15 Zasady uregulowane w niniejszym rozdziale nie naruszają praw przysługującym innym stronom postępowania lub osobom trzecim.
13. Uwaga do art. 18 ust. 4 - sformułowanie „Do obliczania okresu" nie jest trafne, bowiem jak obliczać okres zawieszenia, wskazują przepisy PDG, natomiast k.p.a. określa sposób obliczania terminów. Stąd propozycja zmiany.
„4. Do obliczania terminów zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 10 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267 z 2014r. poz. 183 oraz z 2015 r., poz. 2013), zwaną dalej „Kodeksem postępowania administracyjnego."
14. Uwaga do art. 20 ust. 1 pkt 6 ma prawo osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej oraz dokonywać rozliczeń poprzez rachunek bankowy przedsiębiorstwa.
15. Uwaga do art. 20 ust. 2 pkt 1) - w praktyce powstawały już problemy związane z kwestią rozwiązywania i zmieniania umów, które wiążą przedsiębiorcę również w czasie zawieszenia - np. umowa najmu, umowa dostarczania mediów itp.
Dotychczasowa regulacja nie dawała jednoznacznej odpowiedzi czy jest to możliwe w okresie zawieszenia działalności gospodarczej. Stąd propozycja uzupełnienia zapisu pkt 1):
„1) ma prawo wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, w tym do dokonywania zmiany lub rozwiązania zawartych wcześniej umów;"
16. Uwaga do art. 37 ust. 1 Organ nie może żądać ani uzależniać swojej decyzji w sprawie podjęcia, wykonywania i zakończenia działalności gospodarczej przez zainteresowaną osobę od spełnienia przez nią dodatkowych warunków, w szczególności od przedłożenia dokumentów lub ujawnienia danych, nieprzewidzianych przepisami prawa.
17. Uwaga do art. 37 ust. 2 Organ, z wyłączeniem sądu powszechnego, nie może żądać ani uzależnić swoich rozstrzygnięć w sprawie podjęcia, wykonywania lub zakończenia działalności gospodarczej od przedłożenia dokumentów w formie oryginału, poświadczonej kopii lub poświadczonego tłumaczenia, chyba że obowiązek taki jest przewidziany przepisami ustaw szczególnych z uwagi na nadrzędny interes publiczny lub wynika z bezpośrednio stosowanych przepisów powszechnie obowiązującego prawa Unii Europejskiej albo ratyfikowanych umów międzynarodowych.
18. art. 41 Organ nie może odmówić przyjęcia pism i wniosków niekompletnych ani żądać jakichkolwiek dokumentów, których konieczność przedstawienia lub złożenia nie wynika wprost
z przepisu prawa.
19. art. 48 Wariant II ust. 3 W przypadku niewskazania wszystkich przesłanek, o których mowa
w ust. 1, organ nie jest obowiązany do wydania decyzji zgodnej z wnioskiem.
20. art. 48 wariantu II - jest on korzystniejszy dla przedsiębiorcy niż wariant I; koszty powinien ponosić organ, bowiem wtedy przedsiębiorcy chętniej będą wykazywać inicjatywę w zakresie mediacji, a nadto pokusa nadużywania tej instytucji przez organ do przedłużania postępowania będzie ograniczona. Stąd przepis art. 48 w wersji II powinien znaleźć się w ustawie.
21. art. 51 ust. 2 Interpretacja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, jednakże Przedsiębiorca nie może być obciążony jakimikolwiek daninami publicznymi, sankcjami administracyjnymi, finansowymi lub karami w zakresie, w jakim zastosował się do uzyskanej interpretacji.
22. Przepisy art. 86 - 88 regulujące wykreślenie z rejestru działalności regulowanej, są miejscami niezrozumiałe, wręcz wydaje się, że zaistniały omyłki redakcyjne:
Niejasny jest art. 86 ust. 4, mówiący o „wykonywaniu działalności gospodarczej objętej wpisem także na podstawie wpisów do innych rejestrów działalności regulowanej w tym samym zakresie działalności gospodarczej". Do czego odnosi się wzmianka o „tym samym zakresie działalności gospodarczej"? Można przypuszczać, że istotą przepisu jest obowiązek wykreślenia wpisu przedsiębiorcy z więcej niż jednego rejestru działalności regulowanej w wyniku zakazu wykonywania działalności objętej wpisem do jednego z nich. Jednak taka sytuacja wydaje się niemożliwa. Jeżeli jakiś rodzaj działalności gospodarczej jest działalnością regulowaną, to dla tego rodzaju działalności gospodarczej właściwy powinien być tylko jeden rejestr. Nie wydaje się możliwe, aby przedsiębiorca podlegał wpisowi do więcej niż jednego rejestru działalności regulowanej z powodu prowadzenia działalności gospodarczej w tym samym zakresie. Natomiast zakaz prowadzenia jednego rodzaju regulowanej działalności gospodarczej nie powinien mieć wpływu na możliwość prowadzenia przez tego samego przedsiębiorcę innych rodzajów działalności regulowanej;
Wydaje się, że w art. 87 ust. 1 i 88 ust. 2 powinno być odwołanie do art. 86 ust. 1, a nie do art. 88 ust. 1;
Niezrozumiałe jest, w jaki sposób miałby być stosowany art. 87 ust. 1 w sytuacji, o której mowa w art. 87 ust. 2 (skoro nie było wpisu, to nie mogła zostać wydana decyzja, wzmiankowana w art. 87 ust. 1), oraz skąd potrzeba wyłączenia stosowania art. 87 ust. 1 w sytuacji, określonej w art. 88 ust. 2.
Uwagi do art. 88 ust. 2 - błędnie wskazany został art. 88 ust. 1 w słowach: „o której mowa w art. 88 ust. 1", powinno być: „o której mowa w art. 86 ust. 1."
23. Uwagi do art. 93 ust. 2 - Wydaje się, że możliwość zmiany danych zawartych w zezwoleniu (art. 93 ust. 2) powinna być wyraźnie wyłączona co do niektórych spośród zakresów, wymienionych
w art. 93 ust. 1 - projektowany przepis może być odczytywany w ten sposób, że przedsiębiorca może zgłosić zmianę danych np. o rodzaju i zakresie działalności gospodarczej objętej zezwoleniem.
24. Uwagi do art. 96 ust. 2 - błędnie został zredagowany fragment: „o których mowa w art. 90 ust. 1", bowiem art. 90 ust. 1 nie odnosi się do słowa „ustaw", a do rodzajów działalności gospodarczej. Wobec tego fragment ten należy usunąć lub przeredagować brzmienie ustępu 2. Stąd propozycja zmiany.
„2. Przepisy ustaw szczegółowych regulujących rodzaje działalności, o których mowa w art. 90 ust. 1, mogą określić dodatkowe przesłanki cofnięcia zezwolenia."
25. Uwagi do art. 97 - Wątpliwości wzbudza również katalog przypadków, w których przeprowadzenie kontroli nie będzie wymagało przeprowadzenia uprzedniej analizy ryzyka (art. 97 ust. 8 pkt 2 oraz art. 97 ust. 9 PDG). Poddajemy pod rozwagę modyfikację wspomnianych przepisów poprzez ich doprecyzowanie oraz zawężenie katalogu przypadków, do których przepisy o analizie ryzyka nie będą miały zastosowania, do kontroli, której przeprowadzenie wobec określonych podmiotów i w określonym czasie wynika z przepisów odrębnych (art. 97 ust. 8 pkt 1 PDG). W naszej ocenie, doprecyzowania - ze względu na odniesienie do trudno-weryfikowalnych przesłanek
w postaci „niecelowości" oraz „braku możliwości przeprowadzenia analizy" - wymaga również art. 97 ust. 9 PDG. W naszej ocenie, zasadne jest określenie katalogu sytuacji/okoliczności lub przesłanek o charakterze obiektywnym (a tym samym weryfikowalnym), od zaistnienia których uzależniona jest możliwość przeprowadzenia kontroli bez uprzedniej analizy ryzyka.
Zastrzeżenia wzbudziły rozwiązania w zakresie analizy ryzyka, o której mowa w art. 97 ust. 7 PDG (rozdział 6 PDG), która miałaby poprzedzać przeprowadzenie przez organ administracji kontroli wykonywania działalności gospodarczej. W naszej ocenie, przepisy PDG w ww. zakresie zostały zredagowane na zbyt wysokim poziomie ogólności, co w konsekwencji uniemożliwia określenie sposobu ich funkcjonowania w praktyce. Z ww. przepisu nie wynika w szczególności, na jakich zasadach będzie podejmowana decyzja o przeprowadzeniu identyfikacji prawdopodobieństwa naruszenia prawa.
W art. 97 ust. 3 należałoby zastąpić słowa: „ustaw szczególnych" słowami: „ustaw szczegółowych", ponieważ we wcześniejszych artykułach PDG ustawodawca używał tego drugiego określenia. Różnicowanie może sugerować, że ustawodawca miał na myśli różne typy ustaw.
Stąd propozycja zmiany:
„3. W zakresie nieuregulowanym w niniejszym rozdziale stosuje się przepisy ustaw szczegółowych."
26. Uwagi do art. 99 ust. 3 - Uwaga w zakresie zbyt ogólnego zredagowania przepisów jest aktualna również w odniesieniu do art. 99 ust. 3 PDG, który dotyczy możliwości dokonywania czynności kontrolnych, polegających na pobieraniu próbek i dokonywaniu oględzin, w tym pojazdów bez zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kontroli.
27. Uwagi do art. 104 - propozycja zmiany art. 40 ust. 9 ustawy o ochronie żeglugi i portów morskich błędnie wskazuje art. 99 ust. 4 PDG, zamiast art. 100 ust. 1 i 6. Stąd proponowana zmiana:
„9. Funkcjonariuszowi Policji przysługuje prawo do wykonywania czynności, o których mowa w art. 40 ust. 7, po okazaniu legitymacji służbowej i pisemnego upoważnienia, o którym mowa w art. 100 ust. 1 i 6 ustawy z dnia - Prawo działalności gospodarczej (Dz.U.).".
28. Uwagi do art. 105 ust. 3 pkt 9) - błędnie przywołano w art. 108 ustęp 5, który dotyczy sprzeciwu. Natomiast ust. 3 i 6 w art. 108 dotyczy przedłużenia czasu kontroli. Stąd propozycja zmiany.
„9) uzasadnienie przedłużenia czasu trwania kontroli, o którym mowa w art. 108 ust. 3 i 6;"
29. Uwagi do art. 107 - Poddajemy pod rozwagę zmianę art. 107 projektowanej ustawy Prawo działalności gospodarczej.Proponujemy zmianę zapisu ust. 1 pkt 2 na treść następującą:
„przeprowadzenie kontroli jest niezbędne w związku z prowadzonym postępowaniem karnym
lub skarbowym lub zabezpieczenia dowodów w związku z toczącym się postępowaniem karnym
lub skarbowym.
Proponowana zmiana ograniczy możliwość prowadzenia kilku kontroli u jednego przedsiębiorcy jednocześnie oraz wskaże jednoznaczne przesłanki do zmiany takiej zasady. Zapis zawarty
w projekcie był zbyt ogólny (przeciwdziałanie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia) i pozwalał na swobodną jego interpretację wbrew interesom przedsiębiorców.
30. Uwagi do art. 112 - Postulujemy uchylenie projektowanego art. 112 ust. 2. W naszej opinii nie ma żadnych podstaw uzasadniających wyłączenie prowadzenia kontroli przez NFZ spod przepisów ustawy. Jest to szczególnie ważne dla mniejszych podmiotów dla których jest to obciążające, ponieważ uniemożliwia normalne funkcjonowanie. Kontrole NFZ muszą być prowadzone
z poszanowaniem praw przedsiębiorców a wyłączanie przepisów dotyczących czasu trwają kontroli i zakazu prowadzenia kontroli krzyżowych nie ma uzasadnienia prawnego. Tym bardziej, że kontrole prowadzone prze NFZ w żadnym przypadku nie łączą się z takimi przesłankami jak ochrona życia czy zdrowia. To kontrola wyłącznie dokumentacji pod kątem realizacji umów o realizację świadczeń
i zawsze jest ex post.
31. Uwagi do art. 115 ust. 1 - zapis ten jest mało czytelny. Trudo zrozumieć intencję ustawodawcy, bowiem w uzasadnieniu do ustawy brak odniesienia do tego przepisu. Czy wymienione przepisy nie mają zastosowania w każdym przypadku, gdy toczy się postępowanie wszczęte z wniosku przedsiębiorcy, czy też ustawodawca chciał zawęzić ten krąg do niektórych tylko przypadków - nie można ustalić z treści tego przepisu. Jeżeli ta pierwsza koncepcja jest prawidłowa, to zbędny byłby dalszy ciąg zdania po przecinku.
Konkluzja
Wydaje się konieczne przeredagowanie tego przepisu w sposób jednoznaczny, nie budzący wątpliwości.
32. Uwagi do art.116 ust.15 - należy uzupełnić początkową część zdania przez dodanie słowa: „na" po słowie: „zażalenia". Pierwsza część zdania w ust. 15 powinna brzmieć:
„15. W przypadku wniesienia przez przedsiębiorcę zażalenia na postanowienie, o którym mowa
w ust. 8, ..."
Co do zasady pozytywnie oceniamy możliwość wniesienia przez przedsiębiorcę skargi do sądu administracyjnego lub sądu powszechnego (w zależności od sądu właściwego do rozpatrywania rozstrzygnięć wydanych przez organ) na działania organu kontroli w zakresie kontynuowania czynności kontrolnych. W naszej ocenie złożenie ww. skargi powinno jednak bezwzględnie skutkować wstrzymaniem czynności kontrolnych przez organ, czego nie uwzględniono w PDG (art. 116 ust. 17 PDG).
33. Uwagi do załącznika nr 2 do projektu ustawy Prawo działalności gospodarczej - który zgodnie z art. 76 ust 3 ww. projektu określa rodzaje działalności regulowanej powinien być uzupełniony
o działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii elektrycznej w małej instalacji, która zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. (Dz.U. poz. 478) jest działalnością regulowaną.
34. Uwagi do art. 122 pkt 2b) - proponowana zmiana art. 22 ust. 2 ustawy o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku wina błędnie wskazuje art. 88 pkt 2, art. 88 ust. 2 i 3 PDG, zamiast art. 83 pkt 2 i 86 ust. 2 i 3. Stąd potrzeba zmiany:
„b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. W ramach wydania decyzji zakazującej wykonywania przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej w zakresie wyrobu lub rozlewu wyrobów winiarskich w przypadkach określonych w ust. 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio przepisy art. 83 pkt 2, art. 86 ust. 2 i 3 oraz art. 87 ust. 1 ustawy
z dnia - Prawo działalności gospodarczej".
35. Uwagi do art. 126 pkt 2) - proponowana zmiana art. 56 ust. 3 ustawy o przewozie towarów niebezpiecznych błędnie wskazuje art. 88 ust. 2 i 3 PDG, zamiast art. 86 ust. 2 i 3. Stąd proponowana zmiana:
„2) art. 56 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Przepis art. 86 ust 2 i 3 oraz art. 87 ustawy z dnia - Prawo działalności gospodarczej stosuje się odpowiednio."
36. Uwagi do art. 139 - wymienia przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, które nie tracą mocy. W pkt 1) wskazano art. 22a - 22f, podczas gdy art. 22f został uchylony art. 79 pkt 2 ustawy przepisy wprowadzające ustawę - Prawo działalności gospodarczej. Natomiast w pkt 2) - wskazano art. 23 - 39, pomijając art. 39a, dodany art. 79 pkt 5 ustawy przepisy wprowadzające ustawę - Prawo działalności gospodarczej. Stąd art. 139 powinien brzmieć:
„Art. 139. Traci moc ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U.
z 2015 r., poz. 584 i 699) z wyjątkiem:
1) art. 22a - 22e;
2) art. 23-39a;
3) art. 93-102a"
