Nowelizacja ustawy o VAT ograniczy wyłudzenia
2014-07-11
Przekazany do konsultacji społecznych projekt założeń nowelizacji ustawy o podatku od towarów i usług zawiera rozwiązania bardzo istotne z punktu widzenia przedsiębiorców. Zmiany mają na celu uszczelnienie systemu rozliczeń podatku VAT, ze względu na rosnącą skalę wyłudzeń tego podatku i coraz większe straty budżetu Państwa.
Przedsiębiorcy zrzeszeni w Konfederacji Lewiatan z niepokojem obserwują wzrost przestępczości podatkowej, która niezahamowana prowadzi do zaburzeń w funkcjonowaniu rynku i eliminowaniu uczciwych firm. Również stoją na stanowisku, że działania mające na celu zapobieganie wyłudzeniom są konieczne i należy szukać skutecznych rozwiązań. Niemniej walka z patologiami nie może odbywać się kosztem podmiotów uczciwych, działających na rynku w celu osiągania korzyści z tytułu sprzedaży oferowanych dóbr i usług, a nie z tytułu oszustw podatkowych.
Przedłożony do konsultacji projekt założeń zawiera propozycje, które z jednej strony będą przeciwdziałały nadużyciom, z drugiej zaś skomplikują i utrudnią prowadzenie działalności podmiotom działającym legalnie oraz rzetelnie wywiązują się ze swoich obowiązków podatkowych.
W związku z powyższym wyrażamy ubolewanie nad bardzo krótkim terminem konsultacji społecznych. Pięciodniowy termin wyznaczony w okresie urlopowym, utrudnił dotarcie i skonsultowanie projektu z częścią firm, które ze względu na specyfikę branży i pozycję rynkową dysponują nieocenioną wiedzą nt. proponowanych rozwiązań. W związku z powyższym wyrażamy nadzieję na udział w konsultacjach powstałego na bazie założeń projektu ustawy. Deklarujemy przy tym gotowość udziału w dalszych pracach nad przedmiotowym projektem.
1. Rozszerzenie stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia, wprowadzenie limitu kwotowego dla jego stosowania oraz wprowadzenie informacji podsumowujących - skutki dla firm telekomunikacyjnych
W projekcie przewidziano wprowadzenie mechanizmu odwrotnego obciążenia podatkiem VAT
w obrocie telefonami komórkowymi (w tym smartfonami) pomiędzy podatnikami VAT. Mechanizm odwrotnego obciążenia polega na tym, że dokonujący dostawy towarów nie rozlicza od sprzedaży należnego podatku VAT. Sprzedaż jest dokonywana w cenach netto. Podatek należny jest rozliczany przez nabywcę towarów. Podatek należny stanowi dla nabywcy jednocześnie podatek naliczony podlegający odliczeniu od podatku należnego. Przy nabyciu telefonów np. przedsiębiorca telekomunikacyjny naliczy podatek należny i jednocześnie wykaże go, jako podatek naliczony pomniejszając podatek należny. Rozliczenie następuje w deklaracji podatkowej. Przy sprzedaży telefonów na rzecz czynnych podatników VAT przedsiębiorca telekomunikacyjny nie doliczy do ceny netto kwoty podatku należnego. Mechanizm ten jest, co do zasady neutralny dla przedsiębiorców telekomunikacyjnych, jeśli chodzi o wysokość zobowiązania podatkowego i nie mamy zastrzeżeń do samej koncepcji jego wprowadzenia. Niemniej, planowana procedura spowoduje wiele problemów praktycznych, m. in. w następującym zakresie:
a) dzienny limit wartości sprzedaży uniemożliwi wypełnienie obowiązku wystawienia faktury i odpowiedniego opodatkowania bieżących transakcji w przypadku kilku transakcji (nieskoordynowanych w przypadku dużych przedsiębiorców, w różnych miejscach) z danym kontrahentem jednego dnia;
b) sporządzanie informacji podsumowującej stanowi istotne obciążenie podatników wymagające poniesienia określonych kosztów finansowych na zmiany
w systemach księgowych oraz dodatkowych nakładów pracy, a więc cel ustawy - uszczelnienie systemu - odbywa się bezpośrednio kosztem podatników;
c) dla wprowadzenia proponowanych zmian proceduralnych i systemowych u przedsiębiorców niezbędny jest odpowiedni vacatio legis - co najmniej 6 miesięcy.
Wprowadzenie dziennego limitu sprzedaży towarów (w tym telefonów) dla jednego nabywcy w wysokości 20 000 zł, po przekroczeniu którego sprzedaż zostaje objęta mechanizmem odwrotnego obciążenia budzi duże zastrzeżenia. Dzienny limit wartości sprzedaży uniemożliwia prowadzenie działalności według ogólnie przyjętych reguł gdzie w momencie dokonania sprzedaży wystawiana jest faktura z określoną stawką podatku VAT. Dla operatorów telekomunikacyjnych obrót telefonami stanowi znacząca część działalności, jeśli chodzi o ilość i częstotliwość transakcji. Występują transakcje dokonywane jednego dnia z jednym kontrahentem, których pojedyncza wartość nie przekracza 20 000 zł, ale łączna już tak. Wprowadzenie dziennego limitu wartości sprzedaży uniemożliwi wypełnienie obowiązku wystawienia faktury i odpowiedniego opodatkowania transakcji. Należy przy tym zauważyć, że procesy sprzedaży, wystawiania i ewidencjonowania faktur są zautomatyzowane, a samo fakturowanie odbywa się na bieżąco.
W momencie dokonania transakcji nie wiadomo, jaka będzie wartość sprzedaży dla jednego kontrahenta na koniec dnia. To samo dotyczy transakcji zakupu. Zdecydowanie postulujemy rezygnację z określania dziennego limitu wartości sprzedaży np. na limit obejmujący wartość pojedynczej transakcji sprzedaży (pojedynczej faktury).
Kolejna uwaga dotyczy obowiązku sporządzania w obrocie krajowym informacji podsumowującej obejmującej transakcje objęte mechanizmem odwrotnego obciążenia. Obowiązek sporządzania informacji podsumowującej stanowi istotne obciążenie dla podatników wymagające poniesienia określonych kosztów finansowych z tytułu zmian w systemach księgowych oraz dodatkowych nakładów pracy. Zwłaszcza dla operatorów telekomunikacyjnych z uwagi na znaczącą ilość transakcji sprzedaży, których przedmiotem są telefony. Po raz kolejny cele administracji podatkowej, w tym przypadku uszczelnienie mechanizmu odwróconego opodatkowania są realizowane kosztem podatników. Należy przy tym zauważyć, że informacje o transakcjach objęte mechanizmem odwrotnego obciążenia są dostępne na każde żądanie organów podatkowych w trybie przewidzianym Ordynacją podatkową. Ze względu na skalę transakcji objętych mechanizmem odwrotnego obciążenia budzi wątpliwość możliwość bieżącego wykorzystania przez organy podatkowe danych informacji podsumowujących do bieżących kontroli podatkowych. Stawia po znakiem zapytania racjonalność tej regulacji. Postulujemy rezygnację z wprowadzania obowiązku sporządzania informacji podsumowującej w obrocie krajowym.
Niezależnie od powyższego postulujemy wprowadzenie odpowiednio długiego, (co najmniej 6 miesięcznego) vacatio legis dla przepisów ustawy w zakresie powyższych regulacji. Biorąc pod uwagę przebieg procesu legislacyjnego, okres pomiędzy możliwym uchwaleniem ustawy, a planowana datą jej wejścia w życie, tj. 1 stycznia 2015 r. będzie niewystarczający do wprowadzenia odpowiednich zmian organizacyjnych i przede wszystkim niezbędnych zmian w systemach księgowych, których będą wymagać projektowane zmiany w ustawie o VAT.
Dodatkowe postulaty w zakresie stosowania odwrotnego obciążenia:
Ø w zakresie wprowadzenia informacji podsumowującej postulujemy, aby termin złożenia tej informacji nie był wcześniejszy niż termin złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy;
Ø uważamy za pożądane, aby w projekcie ustawy nowelizującej lub co najmniej w jej uzasadnieniu wskazać, że wykorzystanie przez podatnika informacji z bazy on-line Ministerstwa Finansów o statusie podatkowym jego kontrahenta (tj., że ów kontrahent jest zarejestrowany bądź nie jako podatnik VAT czynny), o której to bazie mowa
w założeniach do projektu, będzie chronić podatnika przed negatywnymi konsekwencjami ze strony organów podatkowych w przypadku ewentualnej późniejszej zmiany statusu podatkowego tego kontrahenta dokonanej z mocą wsteczną. Negatywna praktyka organów w tym zakresie ma bowiem obecnie miejsce w przypadku uzyskiwania analogicznych potwierdzeń dotyczących zarejestrowania kontrahenta jako podatnika VAT-UE ze strony internetowej VIES.
2. Zmiany w zakresie odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do zakupionych towarów i usług wykorzystywanych do celów mieszanych
W przekazanych do konsultacji założeniach do nowelizacji ustawy o podatku od towarów i usług zaproponowano szereg zmian dotyczących sposobu ustalenia proporcji przy odliczaniu podatku VAT od towarów wykorzystywanych zarówno do działalności opodatkowanej i nieopodatkowanej. Nasze wątpliwości w zakresie tej propozycji dotyczą rozstrzygnięcia, czy proponowana możliwość ustalenia z naczelnikiem urzędu skarbowego sposobu obliczania proporcji jest rozwiązaniem obligatoryjnym czy fakultatywnym. Z punktu widzenia przedsiębiorców wskazane jest, aby mieli oni pewność, że podatnicy stosujący dziś mechanizm ustalania proporcji zawarty w art. 90 ust. 2-10 ustawy, po wejściu w życie nowelizacji mogą pozostać przy tym rozwiązaniu, bez potrzeby jakichkolwiek uzgodnień z organem podatkowym. Ponadto, negatywnie oceniamy jasność, co do wzajemnych relacji nowych przepisów z art. 86 ust. 1a-1k i przepisów zawartych w art. 90 ust. 2-10. Wyjaśnienia wymaga kwestia, czy art. 86 ust. 8, dający co do zasady podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego od czynności niepodlegających VAT na terytorium kraju, znajdował będzie nadal zastosowanie w przypadku wprowadzenia proponowanych zmian.
Propozycja Ministra Finansów przewiduje również wprowadzenie prewspółczynnika VAT obejmującego podatników nabywających towary i usługi wykorzystywane zarówno do działalności opodatkowanej VAT, jak i niepodlegającej VAT. W kontekście tej propozycji należy przypomnieć, że specyfika wielu branż gospodarczych przewiduje wzajemne rozliczenia pomiędzy przedsiębiorcami o charakterze bonusów pieniężnych, bądź premii pieniężnych. Część z tego rodzaju wzajemnych rozliczeń, które nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie usług bądź dostawę towarów ani też rabatu, opustu czy innej obniżki ceny, stanowi czynności pozostające poza zakresem opodatkowania VAT. Jednocześnie tego rodzaju rozliczenia, które mają charakter przepływów pieniężnych, praktycznie nie wiążą się z angażowaniem przez przedsiębiorcę jego własnych zasobów, to jest nabywanych towarów i usług. W związku z powyższym, nie byłoby zasadnym uwzględnianie tego rodzaju czynności, które pozostają poza zakresem działalności opodatkowanej VAT lecz wiążą się z jedynie minimalnym wykorzystywaniem nabywanych towarów i usług, w kalkulacji prewspółcznynnika VAT.
Należy zatem postulować, aby przy opracowywaniu szczegółowych przepisów wprowadzających proponowane rozwiązanie legislacyjne, Minister Finansów wziął pod uwagę specyfikę rozliczeń o charakterze bonusów pieniężnych i premii pieniężnych, które nie są kwalifikowane jako wynagrodzenie za czynności opodatkowane VAT ani też jako rabaty bądź obniżki cen, a w konsekwencji pozostają poza zakresem opodatkowania VAT. Biorąc pod uwagę, że tego rodzaju czynności nie wiążą się z wykorzystaniem materialnych zasobów przedsiębiorstwa (nabytych towarów i usług), bądź wykorzystanie to jest jedynie minimalne, czynności te powinny zostać wyłączone z kalkulacji prewspółczynnika VAT.
3. Likwidacja zwolnienia dla usług stanowiących element zwolnionej od podatku usługi finansowej lub ubezpieczeniowej, stanowiących odrębną całość oraz będących właściwymi i niezbędnymi do świadczenia usługi zwolnionej
Bardzo krytycznie oceniamy proponowaną zmianę legislacyjną, polegającą na uchyleniu ust. 13 i ust. 14 w art. 43 ustawy o VAT. Usunięcie przepisów art. 43 ust. 13 i 14 skutkować będzie istotnym zwiększeniem wątpliwości podatników, co do możliwości objęcia zwolnieniem od VAT świadczonych przez nich usług, stanowiących odrębną całość i właściwych oraz niezbędnych do świadczenia danych usług finansowych bądź ubezpieczeniowych, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt pkt 7 i 37 - 41 ustawy. Regulacje art. 43 ust. 1 pkt pkt 7 i 37 - 41 wskazują bowiem wprost jedynie na zwolnienie od VAT usług podstawowych o charakterze finansowym i ubezpieczeniowym oraz usług pośrednictwa finansowego i ubezpieczeniowego. Literalne brzmienie tych przepisów nie przewiduje jednak możliwości zastosowania zwolnienia do części usług świadczonych przed pomioty zewnętrzne na rzecz instytucji finansowych
i ubezpieczeniowych. Zatem, wykreślenie art. 43 ust. 13 i 14 skutkować będzie odejściem brzmienia przepisów od utrwalonego orzecznictwa zarówno Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jak i orzecznictwa sądów administracyjnych. W konsekwencji, proponowana zmiana legislacyjna przyczyni się wydatnie do wzrostu niepewności podatników i zwiększy ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, a także narażać będzie podatników na ponoszenie dodatkowych nakładów pracy i kosztów w celu zabezpieczenia ich sytuacji prawno-podatkowej. Ponadto, ograniczenie zakresu zwolnienia od VAT usług świadczonych przez podmioty zewnętrzne na rzecz instytucji finansowych i ubezpieczeniowych - czym niewątpliwie skutkowałoby przyjęcie proponowanej zmiany legislacyjnej - prowadzić będzie do nieuzasadnionego różnicowania sytuacji podatkowej tych instytucji w zależności od przyjętego przez nie modelu organizacyjnego.
Negatywne konsekwencje projektowanej zmiany będą miały również aspekt społeczny w postaci wzrostu wysokości np. składek ubezpieczeniowych w związku z dodatkowymi kosztami wynikającymi z opodatkowania VAT wspomnianych usług (którego to podatku ubezpieczyciele odliczyć nie mogą, a zatem powiększa on cenę nabywanych usług). Zakłady ubezpieczeń zobowiązane są bowiem - na mocy przepisu art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o działalności ubezpieczeniowej (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 950 z późn. zm) - kalkulować składkę ubezpieczeniową w wysokości, która m.in. zapewnia pokrycie kosztów wykonywania działalności ubezpieczeniowej. Tym samym, mając względzie obowiązek prowadzenia działalności ubezpieczeniowej zgodnie z obowiązującym prawem, zakłady ubezpieczeń zmuszone będą uwzględnić zwiększone koszty świadczenia swoich usług w wysokości składki.
Dodatkowe postulaty w zakresie usunięcia art. 43 ust. 13 i 14 ustawy VAT
Ø Regulacja art. 43 ust. 13 ustawy o VAT nie znajduje swojego bezpośredniego odpowiednika w treści Dyrektywy VAT, nie oznacza to jednak, że regulacja ta jest niezgodna z przepisami Dyrektywy VAT. Jak wskazuje bowiem art. 288 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Polski ustawodawca nie ma zatem obowiązku przeniesienia do ustawy krajowej dokładnego, literalnego brzmienia przepisów Dyrektywy VAT. Natomiast ma obowiązek uchwalenia w ustawie krajowej przepisów zapewniających osiągnięcie celu, rezultatu zakładanego przez dyrektywę UE. Art. 43 ust. 13 ustawy o VAT stanowi właśnie implementację celu Dyrektywy VAT, który został potwierdzony ukształtowanym dorobkiem orzeczniczym Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
Ø TSUE w swoim orzecznictwie wielokrotnie wskazywał, że zwolnione z podatku VAT są także usługi tworzące odrębną całość, która - jeśli ją oceniać globalnie - w konsekwencji wypełnia specyficzne i istotne funkcje wskazanej usługi finansowej zwolnionej z VAT. Fakt, iż przepis art. 43 ust. 13 ustawy o VAT stanowi odzwierciedlenie tez wyroków TSUE został także dostrzeżony przez sądy administracyjne w wielu orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przykładowo: Wyrok NSA z dnia 28.01.2014 (sygn. I FSK 237/13), Wyrok NSA z dnia 25.07.2013 (sygn. I FSK 1191/12), Wyrok NSA z dnia 16.05.2013 (sygn. I FSK 983/12), Wyrok NSA z dnia 08.05.2012 (sygn. I FSK 268/12).
Ø Należy także podkreślić, że przepis art. 43 ust. 13 ustawy o VAT bazuje na projekcie Dyrektywy Zmieniającej[1] oraz uszczegóławiającego ją Rozporządzenia Wykonawczego[2]. Zgodnie z treścią art. 1 Dyrektywy Zmieniającej (dotyczącego propozycji wprowadzenia do treści Dyrektywy VAT m.in. art. 135.1b), planowane jest dodatnie regulacji o treści:
· „Zwolnienie przewidziane w ust 1 lit. (a)-(e)[3] obejmuje świadczenie każdej części składowej usługi ubezpieczeniowej lub finansowej, stanowiącej odrębną całość i posiadającej specyficzne oraz istotne cechy danej usługi zwolnionej z opodatkowania."[4]
· preambuła Rozporządzenia Wykonawczego jednoznacznie wskazuje, iż celem tego aktu jest rozwianie wątpliwości odnośnie co do ujęcia podatku VAT od świadczeń związanych z działalnością finansową i ubezpieczeniową przy uwzględnieniu stanowiska wyrażonego przez TSUE[5],
· równocześnie, jak wskazuje treść Dokumentu Wprowadzającego do zmian legislacyjnych[6], podstawą do sformułowania propozycji zmian w powyższym kształcie jest orzecznictwo TSUE [sprawa C-2/95 (SDC)[7], sprawa C-235/00 (CSC Financial Services)[8]],
Ø Regulacja art. 43 ust. 13 ustawy o VAT wychodzi naprzeciw projektowanym zmianom legislacyjnym w zakresie VAT na szczeblu ogólnoeuropejskim, których celem jest usankcjonowanie tez orzeczeń TSUE. Można ją zatem w istocie rozpatrywać jako implementację do krajowego porządku prawnego tez wypracowanych przez orzecznictwo TSUE. Na co już wskazywano, a co wydaje się istotne, w taki właśnie sposób regulacja art. 43 ust. 13 ustawy o VAT była wielokrotnie interpretowana przez NSA,
Ø Mając na uwadze fakt, iż orzeczenia TSUE mają na celu interpretację regulacji Dyrektywy VAT, trudno jest przyznać rację stanowisku, zgodnie z którym regulacja prawa krajowego wdrażająca de facto do porządku prawnego tezy z orzecznictwa TSUE może zostać uznana za niezgodną z Dyrektywą VAT. W tym kontekście podkreślić również należy, iż po wprowadzeniu do krajowego porządku prawnego art. 43 ust. 13 TSUE nie zmienił swojego stanowiska odnośnie ujęcia w VAT usług pomocniczych do usług finansowych
i ubezpieczeniowych.
Ø Praktyka, zgodnie z którą krajowy ustawodawca uwzględnia w treści aktu normatywnego orzecznictwo TSUE, pomimo braku wprost odpowiednika takiej regulacji w treści Dyrektywy VAT, nie jest obca ustawodawcy krajowemu, czego przykładem jest wprowadzenie, w konsekwencji wydania przez TSUE wyroku w sprawie C-588/10 (Kraft Foods Polska)[9], od dnia 1 stycznia 2014 r., bezpośrednio do treści ustawy o VAT art. 29a ust. 15 pkt 4).
Ø Brak art. 43 ust. 13 Ustawy o VAT będzie skutkował obowiązkiem dokonywania wykładni wyłącznie w oparciu o treść wyroków sądów europejskich i krajowych, które są wydawane w konkretnych stanach faktycznych i dotyczą ograniczonej liczby usług pomocniczych. Należy również podkreślić, że:
o nie wszystkie z tych wyroków dostępne są w języku polskim,
o w przyszłości mogą zostać wydane nowe rozstrzygnięcia przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości.
Taka sytuacja będzie skutkowała koniecznością ciągłego monitorowania orzecznictwa sądowego i oceny jego wpływu na stosowanie przepisów Ustawy o VAT - co może być szczególnie uciążliwe dla małych i średnich przedsiębiorstw, które mogą mieć ograniczone zasoby zarówno ludzkie jak i finansowe niezbędne do badania aktualnej interpretacji przepisów. W konsekwencji, interpretacja przepisów ustawy o VAT zawierająca stosownie sformułowany przepis art. 43 ust. 13 Ustawy o VAT będzie prostsza zarówno dla podatników, jak i organów podatkowych . W szczególności, możliwe będzie odwoływanie się do kryteriów obiektywnych (tj. cech danej usługi), a nie do grupy kryteriów, jakie wskazywał Europejski Trybunał Sprawiedliwości i polskie sądy administracyjne wydając wyroki. Istotne jest także to, że brak przepisu, który określałby zakres zwolnienia dla usług dotychczas klasyfikowanych w art. 43 ust. 13 Ustawy o VAT (ale bez wątpienia objętych zwolnieniem, również w świetle orzecznictwa sądów) utrudni podatnikom ubieganie się o wydanie interpretacji podatkowych, gdyż brak będzie w Ustawie o VAT przepisu, do którego dokonując wykładni można by się odnieść. Za pozostawienie art. 43 ust. 13 i 14 w ustawie przemawia również fakt, że obowiązuje on od 1 stycznia 2011r., czyli od stosunkowo krótkiego czasu. W rezultacie, wprowadzanie tak diametralnych zmian może zostać uznane za niezgodne z zasadą stałości prawa.
Ø W celu uzgodnienia treści art. 43 ust. 13 z kryteriami wskazywanymi przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej proponujemy następujące brzmienie art. 43 ust. 13 ustawy o VAT:
„Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41 oraz spełnia istotne funkcje takiej usługi."
Ponadto, w naszej ocenie zasadne byłoby pozostawienie bez zmian brzmienia art. 43 ust. 14.
[1] Wniosek Dyrektywa Rady zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do opodatkowania usług ubezpieczeniowych i finansowych (dalej: „Dyrektywa Zmieniająca").
[2] Wniosek Rozporządzenie Rady ustanawiające przepisy wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do opodatkowania usług ubezpieczeniowych i finansowych (dalej: „Rozporządzenie Wykonawcze").
[3] „(a) ubezpieczenia i reasekuracji; (b) udzielania kredytów oraz gwarantowania długów wynikających z udzielania kredytów; (c) transakcje dotyczące depozytów finansowych oraz prowadzenia kont; (d) wymiany walut i dostarczania środków pieniężnych; (e) dostawy papierów wartościowych; (f) pośrednictwa w transakcjach ubezpieczeniowych i finansowych określonych w lit. a)-e);(g) zarządzania funduszami inwestycyjnymi;"
[4] Rozporządzenie Wykonawcze przewiduje natomiast przykładowe świadczenia, które powinny być rozpatrywane jako „... usługi posiadające specyficzne oraz istotne cechy...".
[5] Motyw 4 Preambuły do Rozporządzenia Wykonawczego: „ Istnieje niepewność co do opodatkowania podatkiem od towarów i usług (VAT) niektórych usług, które tworzą odrębną całość będąc równocześnie częścią składową usługi ubezpieczeniowej lub finansowej. Należy więc określić, które usługi posiadają specyficzne oraz istotne cechy zwolnionych usług, a które tych cech nie posiadają. W świetle kryteriów ustalonych w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich należy w tym zakresie uwzględnić, czy usługi te zmieniają sytuację finansową lub prawną stron zwolnionej transakcji, lub czy wprost przeciwnie stanowią jedynie dostawy o charakterze materialnym lub technicznym."
[6] TAXUD/2414/08 (dalej: „Dokument Wprowadzający").
[7] Teza 66. „Aby zostać zaliczonymi do usług zwolnionych zgodnie z art. 13 część B lit. d pkt 3 i 5, usługi dostarczane przez centrum informatyczne musza tworzyć odróżnioną, szeroko ujmowaną całość, która będzie spełniała specyficzne i podstawowe funkcje usługi opisanej
w tych dwóch punktach. W przypadku „transakcji dotyczących transferów" świadczone usługi powinny mieć na celu przekazywanie funduszy
i pociągać za sobą zmiany w sytuacji prawnej i finansowej. Usługę zwolnioną na mocy dyrektywy należy odróżnić od zwykłej dostawy fizycznej lub technicznej, takiej jak postawienie centrum informatycznego do dyspozycji banku. Pod tym względem sąd krajowy musi zbadać w szczególności zakres odpowiedzialności centrum informatycznego wobec banków, w szczególności pytanie czy odpowiedzialność ogranicza się do aspektów technicznych czy też rozciąga się na specyficzne, podstawowe aspekty transakcji."
[8] Punkt 25 „ W pkt 66 orzeczenia w sprawie SDC Trybunał twierdzi że aby posiadać cechy transakcji wolnych od podatku dla celów art. 13 część B lit. d pkt 3 i 5, usługi świadczone przez centrum przetwarzania danych muszą, w ogólnym zarysie, tworzyć odrębną całość, spełniając w rezultacie konkretną, zasadniczą funkcję usługi określonej w tych dwóch postanowieniach."
[9] Regulacje dotyczące możliwości dokonania obniżenia podstawy opodatkowania w VAT również w przypadku, gdy podatnik nie otrzymał potwierdzenia odbioru faktury korygującej przez swojego kontrahenta, lecz posiada dowody potwierdzające, iż jego kontrahent był świadomy zmian w parametrach finansowych dokonanej transakcji gospodarczej.
