PKPP Lewiatan ogłasza Manifest Społeczny

2006-08-14

Polska powinna mieć nową strategię rozwoju, w której potrzeby gospodarki i potrzeby społeczne byłby lepiej zrównoważone. Ale PKPP Lewiatan musi jeszcze raz przypomnieć bolesną prawdę: racjonalnie dzielić można tylko to, co zostało wyprodukowane. Manifest Społeczny, który dziś ogłaszamy, jest naszą deklaracją gotowości do dialogu społecznego i wypracowania Umowy Społecznej, dzięki której Polacy mogliby żyć lepiej.

W Polsce trwa publiczna debata dotycząca zarówno oceny 17 lat transformacji, jak i strategii rozwoju kraju w najbliższych latach. Jednym z jej wymiarów jest spór pomiędzy zwolennikami liberalnej koncepcji gospodarki oraz zwolennikami solidaryzmu społecznego. Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych Lewiatan wielokrotnie przeprowadzała analizę tego dylematu. Uważamy, że jest to alternatywa fałszywa i że nie ma możliwości realizacji jakiejkolwiek formy solidarności bez liberalnej polityki gospodarczej. Dowodzi tego praktyka gospodarcza w wielu krajach świata.

Jednocześnie dostrzegamy wszystkie negatywne skutki polskiej transformacji. I jako przedsiębiorcy, i jako obywatele Polski, jesteśmy przekonani o potrzebie rozwiązań systemowych skutecznie ukierunkowanych na zrównoważony rozwój: połączenie wzrostu gospodarczego ze zwiększaniem zatrudnienia oraz włączaniem wszystkich w życie społeczne, bez wykluczania i dyskryminacji.

Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych Lewiatan jako członek Komisji Trójstronnej chce wraz z innymi organizacjami pracodawców, związkami zawodowymi i rządem wypracować strategiczny kompromis społeczny, którego celem byłoby przyspieszenie wzrostu gospodarczego, a tym samym sfinansowanie najważniejszych potrzeb społecznych naszego kraju. Potrzeba takiej umowy jest konsekwentnym postulatem Lewiatana, zgłaszanym od kilku lat.

Sukces tego przedsięwzięcia wymaga dobrej woli wszystkich stron dialogu i determinacji do zawierania trudnych kompromisów. Wierzymy, że zarówno rząd, jak i związki zawodowe oraz pozostałe organizacje pracodawców przystępują do rozmów nad umową społeczną z takim właśnie nastawieniem.

Prezentowany dziś Manifest Społeczny jest naszą deklaracją woli uczestnictwa w rozmowach nad takim modelem rozwoju gospodarczego, który mógłby dać najlepsze efekty społeczne.

Powodzenie dialogu społecznego zależy w dużej mierze od gotowości do kompromisu wszystkich stron zasiadających do negocjacji. W Polsce mamy w tym zakresie dobre tradycje: Porozumienia Sierpniowe z 1980 r. oraz te zawarte w 1989 r. w wyniku obrad Okrągłego Stołu. Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych Lewiatan liczy, że wszyscy uczestnicy rozpoczętych negocjacji zechcą o tym pamiętać. Teraz cel jest bowiem równie doniosły: zapewnienie wszystkim Polakom warunków do godnego życia w kraju.

Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych Lewiatan pierwszy raz postulowała potrzebę umowy społecznej wiosną 2003 roku. Poparliśmy wówczas inicjatywę zawarcia przełomowego porozumienia dla przezwyciężenia zagrażającego Polsce kryzysu finansów publicznych oraz rozwiązania kluczowych kwestii gospodarczych i społecznych. Blisko półroczne negocjacje rządu, pracodawców i związków zawodowych nie zakończyły się jednak przełomem, lecz skromnym porozumieniem w grudniu 2003 roku. Objęło ono kilka kwestii z zakresu polityki społeczno-gospodarczej, między innymi: zmiany ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ustawę o swobodzie działalności gospodarczej, poziom wzrostu wynagrodzeń w
2004 roku, rządowy projekt ustawy o pomocy społecznej. Tym niemniej negocjacje między zainteresowanymi stronami po raz pierwszy tak szeroko wkraczały w obszary gospodarcze.

Dialog społeczny jest jedną z fundamentalnych wartości Unii Europejskiej, obecną zarówno w postanowieniach Traktatu Wspólnotowego, jak i w głównych dokumentach programowych określających priorytety działania Unii w najbliższych latach. Wielu kwestii społecznych nie da się rozwiązać wyłącznie sprawnym administrowaniem lub jednorazową interwencją rządów; trzeba do tego zaangażowania całego społeczeństwa, a w szczególności organizacji reprezentujących interesy pracowników i pracodawców.

Przykładem skutecznego stosowania paktu społecznego jest Irlandia, gdzie w ciągu ostatnich trzydziestu lat podpisano kilka istotnych porozumień społecznych. Narodowe Porozumienie dla Rozwoju Ekonomicznego i Społecznego (National Understandings for Economic and Social Progress) było zawarte w latach 1979 i 1980.

W 1987 r. Irlandzki Kongres Związków Zawodowych wystąpił z propozycją dyskusji na temat rozwoju gospodarczego, finansów publicznych, płac i usług socjalnych. Efektem tych negocjacji ze stroną pracodawców oraz rządem było zawarcie trzyletniego porozumienia pod nazwą Program Odbudowy Narodowej (Programme for National Recovery). Jego realizacja przyczyniła się do przeprowadzenia reformy finansów publicznych i w efekcie imponującego tempa wzrostu gospodarczego oraz przyrostu liczby miejsc pracy. Po wygaśnięciu tego porozumienia zawierane były kolejne, przyczyniając się do umocnienia w Irlandii instytucji dialogu społecznego. Ostatnia umowa społeczna została podpisana w Irlandii w ubiegłym tygodniu. Nakreśla ona ramy rozwoju społecznego Irlandii do roku 2016 i koncentruje się na potrzebach różnych grup społecznych, w tym dzieci, emerytów i osób upośledzonych.

Praktyka zawierania paktów społecznych funkcjonuje również w Hiszpanii. W Narodowym Porozumieniu ws. Zatrudnienia (National Agreement on Employment), zawartym w 1981 r. oraz w Pakcie Ekonomicznym i Społecznym (Economic and Social Pact), podpisanym w 1984 r., związki zawodowe zgodziły się na ograniczenie roszczeń płacowych, natomiast pracodawcy zobowiązywali się do opracowania wraz z Krajowym Instytutem ds. Zatrudnienia systemu tworzenia nowych miejsc pracy. W latach 1979, 1980, 1983 zawierano ramowe porozumienia dwustronne dotyczące m.in. czasu pracy, praw związkowych, organizacji rokowań zbiorowych. Natomiast lata dziewięćdziesiąte to okres stałych negocjacji dwustronnych i trójstronnych. Ugruntowaniem tradycji dialogu społecznego w Hiszpanii był tzw. Pakt z Toledo, którego celem nadrzędnym stała się reforma systemu ubezpieczeń społecznych i walka z bezrobociem.

Manifest Społeczny jest trzecim z ważnych dokumentów programowych PKPP Lewiatan. Pierwszym jest Manifest Kapitalistyczny, ogłoszony w 2000 roku i określający nasze stanowisko wobec najważniejszych wyzwań stojących przed państwem i gospodarką. Drugi to Manifest Europejski, opublikowany 30 kwietnia 2004 r., w przeddzień polskiej akcesji do UE. Manifest Społeczny w skrócie wyraża nasze poglądy na najważniejsze problemy polskiego społeczeństwa.

12 lipca 2006r. w ogrodach Lewiatana odbyło się przyjęcie z tej okazji.

Ogłaszamy Manifest Społeczny. Na zdjęciu od lewej: Jan Guz, przewodniczący OPZZ, Andrzej Malinowski, prezes KPP, Henryka Bochniarz, prezydent PKPP Lewiatan, Juliusz Gardawski, profesor SGH, Janusz Śniadek, przewodniczący NSZZ 'Solidarność', Enrico Pavoni, wiceprezydent PKPP Lewiatan.



Konfederaci składają podpisy pod Manifestem Społecznym.